Budowa lampy oscyloskopowej
- Wyrzutnia elektronów.
- Katoda - wykonana jest z materiałów o bardzo małej pracy wyjścia (np. tlen
srontu, tlen boru) katoda może być żarzona bezpośrednio lub pośrednio za pomocą
grzejnika zasilanego napięciem kilku woltów.
- Siatka - umieszczona jest w pobliżu katody i posiada potencjał ujemny
(do -50V). Siatka reguluje ilością elektronów w wiązce i jednocześnie skupia
wiązkę elektronów.
- Anody - są to elektrody dodatnie, które przyspieszają elektrony i skupiają
wiązkę, czyli działają jak soczewka elektryczna. W przeciętnym oscyloskopie są
dwie anody zasilane napięciem około 1 kV i około 2 kV. W oscyloskopie lepszej
jakości stosuje się trzecią anodę zasilaną napięciem około 4 kV. W oscyloskopie
najwyższej jakości stosuje się jeszcze czwartą anodę umieszczoną za płytkami
odchylającymi zasilana napięciem około 10 kV.
- Płytki odchylania pionowego Y - umieszczone są tuż za anodą do płytek Y
dołączone jest napięcie mierzone rzędu od mV o kilkudziesięciu woltów, które
powoduje przesuwanie plamki góra dół.
- Płytki odchylania poziomego X - zasilane są napięciem kilkanaście
woltów pochodzącym z generatora podstawy czasu lub z zewnętrznego źródła.
Są odpowiedzialne za rozciąg poziomy plamki świetlnej.
- Ekran - jest to przednia cześć lampy pokryta od wewnątrz luminoforem.
- Luminofor - wykonuje się z siarczków lub krzemianów z dodatkiem różnych
metali np. magnezu lub wapnia. W zależności od składu chemicznego otrzymuje
się różny kolor i różny czas poświaty. Stosuje się luminofory o kolorze obrazu
żółto-zielonym lub niebieskim.
- Czasy poświaty - określają jak długo otrzymuje się obraz na ekranie po
odłączeniu napięcia. Wyróżniamy: krótki czas poświaty (ok.40ms),
średni czas poświaty (rzędu ms), długi czas poświaty (do kilkunastu sekund)