Budowa lampy oscyloskopowej


  1. Wyrzutnia elektronów.

    1. Katoda - wykonana jest z materiałów o bardzo małej pracy wyjścia (np. tlen srontu, tlen boru) katoda może być żarzona bezpośrednio lub pośrednio za pomocą grzejnika zasilanego napięciem kilku woltów.
    2. Siatka - umieszczona jest w pobliżu katody i posiada potencjał ujemny (do -50V). Siatka reguluje ilością elektronów w wiązce i jednocześnie skupia wiązkę elektronów.
    3. Anody - są to elektrody dodatnie, które przyspieszają elektrony i skupiają wiązkę, czyli działają jak soczewka elektryczna. W przeciętnym oscyloskopie są dwie anody zasilane napięciem około 1 kV i około 2 kV. W oscyloskopie lepszej jakości stosuje się trzecią anodę zasilaną napięciem około 4 kV. W oscyloskopie najwyższej jakości stosuje się jeszcze czwartą anodę umieszczoną za płytkami odchylającymi zasilana napięciem około 10 kV.
    4. Płytki odchylania pionowego Y - umieszczone są tuż za anodą do płytek Y dołączone jest napięcie mierzone rzędu od mV o kilkudziesięciu woltów, które powoduje przesuwanie plamki góra dół.
    5. Płytki odchylania poziomego X - zasilane są napięciem kilkanaście woltów pochodzącym z generatora podstawy czasu lub z zewnętrznego źródła. Są odpowiedzialne za rozciąg poziomy plamki świetlnej.

  2. Ekran - jest to przednia cześć lampy pokryta od wewnątrz luminoforem.

    1. Luminofor - wykonuje się z siarczków lub krzemianów z dodatkiem różnych metali np. magnezu lub wapnia. W zależności od składu chemicznego otrzymuje się różny kolor i różny czas poświaty. Stosuje się luminofory o kolorze obrazu żółto-zielonym lub niebieskim.
    2. Czasy poświaty - określają jak długo otrzymuje się obraz na ekranie po odłączeniu napięcia. Wyróżniamy: krótki czas poświaty (ok.40ms), średni czas poświaty (rzędu ms), długi czas poświaty (do kilkunastu sekund)