Silnik impulsowy

 

    W silniku impulsowym wykorzystuje się również różnicę reluktancji przy róż­nych położeniach wirnika względem stojana. Silnik ten ma jednak wystające bie­guny również i na stojanie (rys. 7.44). Na biegunach stojana jest umieszczone uzwojenie skupione. Szerokość biegunów stojana i wirnika jest jednakowa. Uzwo­jenie wzbudzające (na stojanie) jest zasilane prądem impulsowym (np. prądem wyprostowanym przez diodę w układzie jedno połówkowym). Gdy silnik znajduje się w ruchu synchronicznym, każdy impuls powoduje obrót wirnika o podziałkę żłobkową. W rezultacie prędkość obrotowa nie zależy od liczby biegunów stojana, a jedynie od liczby żłobków wirnika  i wynosi:

=

    Silnik jednak nie ma momentu rozruchowego. Aby go uruchomić, trzeba mu nadać prędkość początkową, od której też zależy kierunek ruchu silnika, gdyż może on być dowolny. Przyczyna braku momentu rozruchowego jest zrozumiała, jeśli przeanalizować rys. 7.44. Jeśli wirnik w chwili pojawienia się impulsu prądu

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  Rys. 7.44. Obwód magnetyczny silnika impulsowego znajduje się w położeniu takim, jak na rys. a, to żaden moment na wirnik nie jest wywierany. Jeśli wirnik obrócić o połowę podziałki biegunowej stojana w lewo lub w prawo (o 90° el.), to moment także jest równy zeru. W położeniach pośre­dnich wirnik jest przyciągany do bliżej leżącego bieguna stojana. Jednak przyspie­szenie jakiego doznaje, nie jest wystarczające, aby w krótkim czasie trwania im­pulsu obrócić wirnik o kąt wystarczający na to, by powstający przy następnym impulsie moment nie był skierowany w kierunku tego samego bieguna, a więc nie hamował wirnika.

  W przypadku zasilania silnika prądem przemiennym, wirnik obraca się o po­działkę żłobkową w każdym półokresie prądu. W rezultacie prędkość wirnika ule­ga podwojeniu

 

=2

 

     Moment obrotowy silnika ma charakter pulsujący.