Kompensator synchroniczny

 

     Możliwość zmiany charakteru prądu pobieranego przez silnik synchroniczny wykorzystuje się do poprawy współczynnika mocy w sieci.

Kompensator synchroniczny, to właściwie silnik synchroniczny biegnący jałowo (rys. 7.41) i odpowiednio wzbudzony. Pobiera on z sieci nieznaczną moc czynną na pokrycie wszelkich strat w maszynie oraz właściwą dla jego pracy moc bierną pojemnościową. Pobierając moc bierną pojemnościową, wydaje jednocześnie moc czynną.

 

 

 

 

 

 

 

 

Rys. 7.41. Schemat zastępczy i wykres wektorowy kompensatora synchronicznego

 

      Kompensator ma moc bierną indukcyjną, przez co poprawia bilans mocy biernej w sieci, w której pracuje wiele odbiorników o charakterze indukcyjnym. Współczynnik mocy w tej sieci ulega poprawie. Aby kompensator synchroniczny pobierał moc bierną pojemnościową, musi być przewzbudzony. Podstawową charakterystyką kom­pensatora synchronicznego jest zależność / = f( przy U = const, / = const, P  O,  która jest szczególnym przypadkiem w rodzinie krzywych V (rys. 7.34). Charakterystyka ta pokazuje, jak należy regulować prąd wzbudzenia, aby uzyskać pożądaną zmianę prądu obciążenia.

Jeżeli maszyna synchroniczna służy wyłącznie do kompensacji mocy biernej i nie jest przewidziana ani do pracy silnikowej, ani do pracy prądnicowej, to jej wał przenosi znikomo małe momenty w porównaniu z silnikami czy prądnicami o takich samych wymiarach. Z tego względu średnica wału kompensatora jest nie­typowo mała, przy czym końce wału nie są wyprowadzone na zewnątrz obudowy.