Kompensator
synchroniczny
Możliwość zmiany charakteru prądu pobieranego
przez silnik synchroniczny wykorzystuje się do poprawy współczynnika mocy w
sieci.
Kompensator
synchroniczny, to właściwie silnik synchroniczny biegnący jałowo (rys. 7.41) i odpowiednio wzbudzony. Pobiera on z sieci nieznaczną moc czynną na pokrycie
wszelkich strat w maszynie oraz właściwą dla jego pracy moc bierną
pojemnościową. Pobierając moc bierną pojemnościową, wydaje jednocześnie moc
czynną.
Rys.
7.41. Schemat zastępczy i
wykres wektorowy kompensatora synchronicznego
Kompensator ma moc bierną indukcyjną,
przez co poprawia bilans mocy biernej w sieci, w której pracuje wiele
odbiorników o charakterze indukcyjnym. Współczynnik mocy w tej sieci ulega
poprawie. Aby kompensator synchroniczny pobierał moc bierną pojemnościową,
musi być przewzbudzony. Podstawową charakterystyką kompensatora
synchronicznego jest zależność / = f( przy U = const, / = const, P O, która jest szczególnym przypadkiem w rodzinie
krzywych V (rys. 7.34). Charakterystyka ta pokazuje, jak należy regulować prąd
wzbudzenia, aby uzyskać pożądaną zmianę prądu obciążenia.
Jeżeli
maszyna synchroniczna służy wyłącznie do kompensacji mocy biernej i nie jest
przewidziana ani do pracy silnikowej, ani do pracy prądnicowej, to jej wał
przenosi znikomo małe momenty w porównaniu z silnikami czy prądnicami o takich
samych wymiarach. Z tego względu średnica wału kompensatora jest nietypowo
mała, przy czym końce wału nie są wyprowadzone na zewnątrz obudowy.