Budowa maszyn synchronicznych

 

    Maszyny synchroniczne są budowane w dwóch zasadniczych odmianach:

  • z biegunami utajonymi (z wirnikiem cylindrycznym),

  • z biegunami jawnymi (z wirnikiem jawno biegunowym).

 

    Maszyny te różnią się nie tylko budową, ale również właściwościami ruchowymi. W dalszym ciągu będą omawiane maszyny synchroniczne najczęściej stosowane, tj. z uzwojeniem wzbudzającym umieszczonym w wirniku i uzwojeniem twornika umieszczonym w stojanie.

Ogólna zasada budowy maszyn synchronicznych jest prosta i dotyczy wszyst­kich maszyn synchronicznych.

Obwód magnetyczny stojana (rdzeń) tworzą pakiety złożone z blach o gru­bości 0,35 - 0,5 mm. Rdzeń jest osadzony w korpusie wykonanym jako odlew lub konstrukcja spawana. W żłobkach pakietu twornika jest umieszczone uzwo­jenie prądu przemiennego jednofazowe lub trójfazowe. Stojan maszyny synchronicznej jest wykonany bardzo podobnie do stojana maszyny in­dukcyjnej.

     Wirnik maszyny synchronicznej nie jest przemagnesowywany, wykonuje się go więc z materiału litego (odkuwki stalowej lub odlewu staliwnego). Na wirniku jest umieszczone uzwojenie wzbudzające zasilane prądem stałym. Jak już wspo­mniano, uzwojenie to może być umieszczone w żłobkach - bieguny utajone lub na biegunach jawnych. Szczelina powietrzna jest w maszynie synchronicznej znacznie większa niż w maszynie indukcyjnej i wy­nosi 5 - 50 mm. Duża szczelina powietrzna wymaga większego prądu i powoduje większe straty mocy wzbudzenia, lecz jest korzystna ze względu na przeciążalność maszyny.

Każda maszyna musi mieć odpowiednio wykonany układ chłodzenia do od­prowadzenia ciepła powstałego w wyniku strat w stali i w miedzi.

Szczegółowe rozwiązania konstrukcyjne maszyn synchronicznych zależą od ich prędkości obrotowej oraz mocy i związanego z nią systemu chłodzenia.

    

      Wyróżniamy następujące typy maszyn:

 

Ø     Maszyny z biegunami jawnymi

Ø     Maszyny z biegunami utajonymi